Αναμνήσεις γεμάτες φανταστικές αλήθειες.

Δημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Λίνας Ρόκου «Λάθος κεφάλι», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νήσος.

«Θα σου πω για τη γέννησή μου, κι ας μην τη θυμάμαι. Από τις λίγες φωτογραφίες που είχαν τραβήξει οι δικοί μου, φαίνεται ότι γεννήθηκα με πολλά μαλλιά.

Η μητέρα μου μου είχε πει στα πρώτα χρόνια της ζωής μου ότι τα παιδιά γεννιούνται από το στόμα. “Δηλαδή;” την είχα ρωτήσει. Μου απάντησε πως εκείνη τη μέρα η γυναίκα ξυπνάει νωρίς, με πονοκέφαλο και μπουκωμένη μύτη, και κάποια στιγμή απλώς πάει στην τουαλέτα και φτερνίζεται μέχρι να εκτοξευτεί από το στόμα της στον νιπτήρα το μωρό της. Όλα πάνε καλά, εφόσον έχει φροντίσει να καλύψει τον νιπτήρα με μια μαλακή πετσέτα, ώστε το παιδί της να μην υποστεί τραυματισμούς.

»Όταν, μεγαλώνοντας, άρχισα να συναντώ εγκύ­ους και από τα συμφραζόμενα κατάλαβα ότι μέσα στις φουσκωμένες τους κοιλιές επωάζουν τα μωρά τους, προβληματίστηκα. Ένα απόγευμα στράφηκα στη μητέρα μου και τη ρώτησα πόσο δυνατά πρέπει να φτερνιστεί μια γυναίκα ώστε να καταφέρει να φτύσει το μωρό της που βρίσκεται μέσα σε μια μεγάλη κοιλιά. Εκείνη γούρλωσε τα μάτια και είπε:

»“Βλαμμένο είσαι, παιδί μου; Είναι δυνατόν ολόκληρο παιδί να ξεπεταχτεί από το στόμα με ένα φτέρνισμα; Ποιος σού λέει τέτοια πράγματα;”

»Λούφαξα, δεν τόλμησα να της απαντήσω: “Εσύ”, γιατί η μητέρα μου ήταν ξεροκέφαλος άνθρωπος με ισχυρή προσωπικότητα. Ποτέ δεν θα παραδεχόταν ότι ένα πράγμα υποστήριζε τη μια μέρα, ενώ κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό, την επομένη.

»Στα δώδεκά μου χρόνια, έμαθα ότι τα παιδιά βγαίνουν ανάμεσα από τα πόδια μας, μου το εξήγησε η τότε καινούργια μου φίλη, η Ευφροσύνη, που ο πατέρας της ήταν μαιευτήρας-γυναικολόγος και γνώριζε καλά από τέτοια πράγματα. Δεν μπορούσε να χωνέψει το κεφάλι μου τη νέα αυτή εκδοχή, αλλά εμπιστευόμουν τη φίλη μου και τον πατέρα της, κι έτσι στιγμή δεν την αμφισβήτησα. Όμως, ακόμα και τώρα, όταν κάθομαι δίπλα σε έγκυο γυναίκα που φτερνίζεται, στο κεφάλι μου ηχεί γοερό κλάμα νεογέννητου. Καμιά φορά γελάω από μέσα μου, άλλες φορές συ­γκινούμαι, τις περισσότερες τρομάζω. Αλλά πάντα, πάντα, σκέφτομαι τη μητέρα μου και το πώς ξεπετάχτηκα μέσα από το στόμα της και προσγειώθηκα σε έναν νιπτήρα καλυμμένο με μια μεγάλη, τρυφερή, ζεστή, άσπρη πετσέτα».

Ο Παύλος με κοίταξε συγκινημένος. Ήταν η σειρά του να μου ανοιχτεί.

«Η μητέρα μου πίστευε ότι τα μωρά, όταν γεννιού­νται, ξέρουν όλα όσα πρόκειται να τους συμβούν μέχρι το τέλος της ζωής τους. Ξέρουν τι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν, ποιους ανθρώπους θα γνωρίσουν, ποιους θα ερωτευτούν, αν θα κάνουν παιδιά ή όχι, πότε θα πεθάνουν οι γονείς τους, πότε θα πεθάνουν τα ίδια. Γι’ αυτό πίνουν γάλα τόσο αχόρταγα, βιάζονται να μεγαλώσουν για να μιλήσουν και να πουν στους γονείς τους όλα όσα πρόκειται να συμβούν. Όμως, καμιά φορά θυμούνται ότι το να μεγαλώσουν τα οδηγεί πιο κοντά στον θάνατο, και τότε κλαίνε, κλαίνε με όλη τους τη δύναμη, όχι επειδή έχουν κολικούς ή πεινούν, αλλά γιατί ξέρουν ότι θα πεθάνουν, γνωρίζουν και το πότε. Στις σαράντα μέρες, τα βρέφη χάνουν αυτή τη γνώση και συνεχίζουν να ζουν σαν να μην την είχαν ποτέ. Καμιά φορά, μόνο στα όνειρα, κάποιοι άνθρωποι ανακαλούν θραύσματα από όσα ήξεραν εκείνες τις σαράντα μέρες της ζωής τους. Όσο μεγαλώνουμε και γερνάμε, αυτά τα θραύσματα μας επισκέπτονται πιο συχνά και πιο έντονα. Αυτά μού έλεγε η μαμά μου, όταν ήμουν μικρό παιδί. Αυτά μού λέει και τώρα, όταν έρχεται στα όνειρά μου μουρμουρίζοντας. Μου λέει κι άλλα, όμως δεν είναι της παρούσης.

»Καρίνα, σκούπισε τα μάτια σου. Τα δάκρυα σου πάνε, αλλά δεν είναι τώρα η σωστή στιγμή για αυτά. Είναι νωρίς ακόμα».

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Η Καρίνα έχει εκδώσει το πρώτο της βιβλίο, δυσκολεύεται όμως να ξεκινήσει τη συγγραφή του δεύτερου.

Ο Παύλος Μ., ένας καταξιωμένος λογοτέχνης που ζει απομονωμένος στο σπίτι του, την καλεί να συγκατοικήσουν και από κοινού να γράψουν το επόμενο βιβλίο τους. Εκείνη δέχεται.

Η συμβίωση τους ξεκινά, παρέα με τον Ρατ, έναν γάτο που δεν νιαουρίζει ποτέ. Πόσα αποκαλύπτουμε για τη ζωή μας μιλώντας για αυτή;

Αφηγούμαστε τις ιστορίες μας για να τις μοιραστούμε ή για να τις αφήσουμε πίσω;

Τι είναι αλήθεια και τι φανταστικό στην ανάμνηση; 

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η Λίνα Ρόκου γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά μεγάλωσε στην Κέρκυρα. Σπούδασε στο Tμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Πάντειου Πανεπιστημίου. Εργάζεται ως δημοσιογράφος. Το μυθιστόρημά της Το τέλος της πείνας (Ίκαρος, 2018) συμπεριλήφθηκε στα τέσσερα πεζογραφήματα που επέλεξε το Pen Greece στο πλαίσιο του πρότζεκτ: Know Her Words, του Pen International. Οι σημαντικότερες επιρροές της είναι η Κέρκυρα και εκείνο το επεισόδιο του Ροζ Πάνθηρα στο οποίο μια ηλεκτρική σκούπα ρούφηξε τα πάντα, ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό.