Καπου μολις λιγες ωρες μετα την κυκλοφορια του νεου του δισκου, επεσα σε κουβεντα αναφορικα με το τι σχολιαζει ενας φαν του εδω κ χρόνια (χωρις να τον γνωριζα απο πριν) που περιμενε καρτερικα 12&1 ν ακουσει τα τραγουδια του στο Spotify.
Ημουν αρκετα αισιοδοξος με το τι θα σχολιαστει απο μια γενια που εμαθε να μεγαλωνει μαζι με τον ΛΕΞ.
Αυτο που καταλαβαινω απο φαν κ καλλιτεχνη ειναι οτι η συνδεση τους γινεται δυνατοτερη απο πριν σαν να μεθοδευεται κ απο τους 2 μια ομαλη μεταβαση στην ωριμοτητα μεσα απο στιχους λογια, μεσω μιας ατυπης συνεννοησης για μια γενια που μαθαινει να επιβιωνει μεσα απο την ανυπαρξια της χαοτικα σκληρης καθημερινοτητας της, χωρις να θρεφει απατηλους στοχους μιας καλυτερης ζωης, παρολο που η σκληροτητα την αντιπρωσοπευει, χωρις αυτο να αποποιειται ισα ισα που αναγνωριζεται κ απο τους 2 καλλιτεχνη κ ακροατη.
Πολλοι προσπαθησαν ν' απομοστομωσουν αυτην την ειλικρινη ανθρωπινη φυση της ραπ , να την φιμωσουν δηθεν καλλιτεχνικα με διαφορα αστοχα μουσικα δηθεν προσκειμενα σκουπιδια, αλλα και πολιτικα επισης μεσω κομπλεξικων media.
Αυτο που καταφεραν ηταν να δυναμωσουν οι στιχοι κ οι φωνες μεσα σε σταδια φωτιζοντας την γυμνια της εποχης.
Ο ΛΕΞ ειναι οι φωνες των παιδιων που θελουν να φωναξουν για την ζωη που τους ανηκει ετσι κι αλλιως.
Comments