Το 1982 ήμουν έντεκα χρόνων.
Η μουσική μου ραδιοφωνική εμπειρία έπρεπε να ξεκινήσει με κάποιο τρόπο και αυτό έγινε αθώα και τυχαία.
Μ ένα ραδιοκασετόφωνο Akai μέσα από τις συχνότητες των fm της Ελληνικής ραδιοφωνίας άκουγα κ αργότερα ηχογραφούσα σε κασέτες τις απογευματινές εκπομπές των Άκη Έβενη με το studio 344 & το αμερικάνικο top 10 του billboard κάθε παρασκευή, Ηλία Ξυνόπουλου με την εκπομπή ''Ευρώπη'' & το βρετανικό τσάρτ κάθε τρίτη, Αργύρη Ζήλου του κορυφαίου μουσικοκριτικού-παραγωγού με την εκπομπή '' Χώροι & Διαστάσεις του Ροκ '', Χρήστου Δασκαλόπουλου από το τρίτο πρόγραμμα & φυσικά του δίδυμου των Γιάννη Πετρίδη & Κώστα Ζουγρή του περιοδικού '' Ποπ & Ροκ '' με την εκπομπή '' από τις 4 στις 5 ’’.
Όλοι είχαν την ελευθερία στην αρχή να φορούν ''το μπλουζάκι της αγαπημένης τους μπάντας'' καθώς τους δόθηκε για να χτίσουν το πάθος τους για την μουσική μέσα από τις εκπομπές τους με το δικό τους γούστο και μεράκι, μακριά από κάθε είδους σχιζοφρενή συμφέροντα δισκογραφικών εταιριών και διευθυντών προγράμματος, φτιάχνοντας με πολύ κόπο ένα πραγματικό ραδιοφωνικό φανατικό κοινό.
Ένα απλό μυαλό θα ρωτούσε γιατί μόνο τότε και όχι σήμερα ?
Όλη την αλήθεια την αποκαλύπτει ο Αργύρης Ζήλος (στο βίντεο),που είχα την τύχη & την τιμή να τον γνωρίσω και να κουβεντιάσουμε για μουσική (μέσω ενός πολύ αγαπημένου προσώπου) πριν μια πενταετία σ' ένα bistro στα Εξάρχεια όπου συνήθιζε να γευματίζει.
Θυμάμαι πολύ καλά ότι εξακολουθούσε να πιστεύει ότι δεν υπήρξε και ούτε πρόκειται να υπάρξει ένα ''Νew Radio Gold Dream''.
Δεν θα σας κουράσω άλλο με ιστορίες αλλά θα σας τονίσω ότι πολλοί δεν εμπνεύστηκαν δυστυχώς από αυτούς τους υπέροχους τύπους που έκαναν και κάνουν ραδιοφωνικές εκπομπές και δεν παρέλαβαν ποτέ την σκυτάλη για νέες μουσικές αναζητήσεις που θα πάνε το ραδιόφωνο παρακάτω, (πλην μερικών εξαιρέσεων όπως των Δημήτρη Παπασπυρόπουλου & Μανώλη Οικονόμου) ίσως διότι δεν μπορούσαν να επιβάλλουν το προσωπικό τους γούστο στην εκάστοτε διεύθυνση παραγωγής & γιατί πότε δεν πίστεψαν ότι κι αυτοί είναι καλλιτέχνες .
Το 1982 εγώ ήθελα να μοιάζω με τον Jim Kerr των Simple Minds, άλλοι είχαν ως πρότυπο τον Bono των U2 (gel μαλλιών vs ηλίθια αμάνικα πουκάμισα).
Ενώ τότε ο Bono μιλούσε κ έγραφε για τον Νέλσον Μαντέλα, εγώ προτιμούσα τον Kerr που έγραφε μελαγχολικούς στίχους για την Patsy Kensit, ο αντικειμενικός τους όμως σκοπός ήταν να περάσουν μια νέα μουσική τάση.
Ήταν δύσκολο αρχικά να περιγράψω τον ήχο τους καθώς ήταν τόσο πρωτότυπος που απλά δεν έβρισκα λόγια να το εξηγήσω.
Κάποιος λοιπόν έπρεπε να μου μιλήσει για αυτό..
Έτσι έκαναν όλοι οι ραδιοφωνικοί '' καλλιτέχνες '' παραγωγοί της εποχής μου,
να μου εξηγούν για το τι ήταν αυτός ο μοντέρνος ήχος που ακούω με αυτές τις νέες ρομαντικές επιρροές.
Ήταν μελωδικός και πάνω απ ' όλα εξαιρετικά μελαγχολικός & γι αυτό με κέρδισαν.
Το'' New Gold Dream'' των Simple Monds, όπως και πολλοί άλλοι δίσκοι, λειτουργούν σήμερα σαν ένα κουτί έμπνευσης (για καλλιτέχνες) και αναμνήσεων για όσους έζησαν την ραδιοφωνική δεκαετία του '80.
Πολλοί νέοι τότε ακροατές όπως κι εγώ είχαν σημαδευτεί από τα τραγούδια των Simple Minds όπως φυσικά και από πολλούς άλλους καλλιτέχνες .
Όλοι αγάπησαν το συγκρότημα και σιγοτραγούδησαν κομμάτια τους όπως τα : Someone, Somewhere In Summertime, Promised You a Miracle, κάνοντας τα ύμνους μιας ολόκληρης γενιάς.
Η φωνή του Jim Kerr ήταν δροσερή, η κιθάρα του Charlie Burchill τέλεια, το μπάσο του Derek Forbes χτύπαγε κατευθείαν στην καρδιά.
Αλλά αυτό που με στοιχειώνει μέχρι σήμερα είναι η εξαιρετική εισαγωγή του ''Hunter And The Hunted''.
Δεν υπάρχει τίποτα που θα νικήσει αυτό το μουσικό θέμα στο μυαλό μου που ήταν και η αιτία να ακούσω για πρώτη φορά ραδιόφωνο!
Οι αυθεντικές μέρες ραδιοφώνου ήταν, σαν το άλμπουμ '' New Gold Dream'', σύντομες αλλά τόσο τέλειες!
Αργότερα η συγκίνηση έφυγε όπως και η μαγεία του τότε ραδιοφώνου που για κάποιους δεν συνέβη ποτέ.
Ίσως μπορείτε να με κατηγορήσετε για αυτό και να πείτε ακόμη χειρότερα λόγια για εκείνη την εποχή, που και τότε η ζωή δεν ήταν ποτέ αθώα…
Comments