.png)
.png)
.png)
Λίγοι ροκ σταρ έχουν επεξεργαστεί τη θλίψη τους πιο εύγλωττα σαν διανοούμενοι όπως έχει κάνει ο Nick Cave.
Μετά από τρία στούντιο άλμπουμ, δύο ντοκιμαντέρ, ταινίες σάουντρακ, απομνημονεύματα το Wild God ενώνει ξανά τον Cave με τον βασικό του συνεργάτη, Warren Ellis και τους Bad Seeds (συν τον μπασίστα των Radiohead, Colin Greenwood), με τον στόχο άλλης μιας μουσικής υπέρβασης που βασίστηκε μέσα από τα προσωπιικά βιώματα του τραγουδοποιού.
Το Wild God γίνεται ένα άλμπουμ που κινητοποιεί μέσα από την λυρικότητα του υδάτινα σώματα, θρησκευτικές φιγούρες, ζώα και αλληγορική αφήγηση στην υπηρεσία του αδέσμευτου συναισθήματος.
Αποδεικνύεται με την ακρόαση του πως γίνεται μια πράξη παρηγοριάς στην οποία μπορούμε να βασιστούμε όλοι.
Οι εναλλαγές της διάθεσης είναι πιο άγριες, η λογική πιο εφαπτόμενιη. Ονομάζεται Mahashmashana, μια αγγλοποίηση του mahāśmaśāna, της σανσκριτικής λέξης για το έδαφος αποτέφρωσης: η φλεγόμενη ερημιά πριν από την επόμενη ζωή.
Ακόμη και παίζοντας τον πνευματικό τουρίστα, ο Father John Misty αναγκάζεται να επισημάνει ότι όλοι κατευθυνόμαστε στο ίδιο μέρος.
Διοχετεύει τον αλτρουστικό αυτο-τρόμο του σε μια πιο καθολική αίσθηση αβεβαιότητας, ίσως μια παθολογική αδυναμία συμφιλίωσης του εαυτού του στη λεγόμενη «μετα-αληθινή» εποχή.
Άραγε Ο Josh Tillman βρίσκεται στο πνευματικό του απόγειο?
Οι Saint Etienne μας προσκαλούν σ ένα απόκοσμο soundrack ανατριχιαστικής ακρόασης, προβάλλοντας τριξίματα, πόνους και συχνότητες που δεν ακούγονται κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Η μουσική τους παλέτα είναι ταυτόχρονα λεπτομερής και ιμπρεσιονιστική, δημιουργώντας μια πυκνή ομίχλη στριμώχνοντας σημεία που τρεμοπαίζουν και υποχωρούν μαζί της.
Το "The Night" προσφέρει μια ατμοσφαιρική απόδραση από το χάος της καθημερινής ζωής, αποτυπώνοντας την ουσία του μετά το πέρας ενός προγραματισμένου ωραρίου.
Το άλμπουμ ταξιδεύει τους ακροατές σε μια πολυεπίπεδη ηρεμία, προσφέροντας (σε ανήσυχα μυαλά) μια απαλή ανάπαυλα από τον ανελέητο ρυθμό της σύγχρονης ζωής.
Η Sarah Cracknell αξιοποιεί την οικειότητα της φωνής της για να περιηγηθεί στα ψηλά και τα χαμηλά αυτού του μερικές φορές ζωντανού, μερικές φορές εύθραυστου σκηνικού, με τη λαμπερή, παρήγορη παρουσία της να οδηγεί σε πυροτεχνήματα των Wiggs και Stanley.
Λαμβάνοντας υπόψη την ιστορία αυτού του συγκροτήματος,το νέο περιπλανώμενο-στοιχειωμένο «Something Was There» ακολουθεί ξανά τη χαρακτηριστική και δραματική αίσθηση της ταυτότητας τους.
Μουσική που γίνεται ξανά πραγματική και αληθινή για τους οπαδούς των Dark Dark Dark.
Η φωνή της Nona Marie Invie είναι κομψή όσο ποτέ, με τους γνώριμους ήχους του παραμορφωμένου banjo από τον Marshall LaCount και των τυμπάνων του Mark Trecka.
Οι Beak> που αποτελούνται από το τρίο των Geoff Barrow (Portishead), Billy Fuller (Robert Plant's Sensational Space Shifters) και Will Young (Moon Gangs), έχοντας μηδενικές προσδοκίες κυκλοφόρησαν απροσδόκητα το τέταρτο άλμπουμ τους μετά από περισσότερα από πέντε χρόνια με τον τίτλο ">>>" χωρίς σινγκλ ή κομμάτια προώθησης.
Η ηχογράφηση και η συγγραφή ξεκίνησαν σ' ένα σπίτι που ονομάζεται Pen Y Bryn στο Talsarnau της Ουαλίας, το οποίο εξακολουθεί να έχει την περίεργη ατμόσφαιρα της εποχής του COVID.
Με το εναρκτήριο κομμάτι "Strawberry Line" (που είναι φόρος τιμής στον αγαπημένο τους γούνινο φίλο Alfie Barrow, ο οποίος εμφανίζεται επίσης στο εξώφυλλο του άλμπουμ) ως τον μετρονομικό τους οδηγό για την ολοκλήρωση του, ξεκινήσαν να το ηχογραφούν όπως και τα προηγούμενα τους στα Invada Studios στο Μπρίστολ.
Για όσους ακολούθησαν την καριέρα του Matt Johnson που διήρκεσε 25 χρόνια,υπήρξαν ενδείξεις ότι είχε αποσυρθεί από τα φώτα της δημοσιότητας για λόγους ψυχικής υγείας και κάποιου είδους καλλιτεχνικής «κρίσης εμπιστοσύνης». Το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ ακολουθεί ένα μοτίβο εναλλαγής μεταξύ έντονων πολιτικών αντιλήψεων και πιο προσωπικών στοχασμών, που είναι κοντά στο καθιερωμένο The The trademark, αλλά ξεχωρίζει εδώ περισσότερο από ποτέ.
Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι ο Τζόνσον ακούγεται σήμερα σαν ένας πιο ολοκληρωμένος τραγουδιστής έχοντας περάσει κατά πολύ τον προσωπικό πόνο του παρελθόντος του.
Παρ' όλο το σκοτάδι και την απελπισία, το "Ensoulment" καταγράφεται ως παρήγορο άκουσμα συνολικά και ειδικότερα στο χαρακτηριστικότου κλείσιμο μέσα από το "A Rainy Day in May", με το ρεφρέν χωρίς λόγια και τις τρυφερές χορδές του να λειτουργεί σαν ένα καταπραϋντικό βάλσαμο που ηρεμεί τις συλλογικές μας ανησυχίες.
Οι ακροατές του Damien Jurado ξέρουν πώς είναι να κατοικείς στα παρασκήνια, στους εγκαταλειμμένους πλανήτες και στα μοναχικά κρεβάτια των τραγουδιών του.κάνει τα πράγματα διαφορετικά εδώ και αρκετό καιρό. Υιοθετώντας το DIY, από τα πρώτα demos (από κασέτες που συχνά βουτούσαν σε σκουπίδια) που ηχογραφήθηκαν ξανά.
Η μοναδική του προσέγγιση σύμφωνα με το Far Out To Where We Were Then: The Maraqopa Demos, φαίνεται να τροφοδοτεί μια πολύ μεγαλύτερη κοσμοθεωρία επανεξετάζοντας συνεχώς το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να συνδεθεί με το κοινό του.