Πλάσματα του "χτες" απαντούν για το "σήμερα".

Στα γράμματα που συνθέτουν το βιβλίο " γλυκέ μου δεινόσαυρε" , όλα συμβαίνουν σε μια αδιάκοπη κοσμογονία.

Γυναίκες αγαπιούνται με τους τρόπους που ξέρουν και τους τρόπους που επινοούν, η επανάσταση περιλαμβάνει την ανατομία, η πολιτική εξαρτάται από τη θερμοκρασία, τα σώματα και τα σπίτια κουράζονται και εναλλάσσονται, ενώ πλάσματα από πολύ μακρινούς χρόνους μπορεί να έχουν απαντήσεις για το σήμερα.

«Γλυκέ μου δεινόσαυρε, η κατάκτηση είναι μια λειτουργία της ύλης.

Προχωρά εκείνη με τις πτυχώσεις των νευρώνων της σε κίνηση.

Είναι απόγευμα σε μια παρελθοντική πόλη.

Καβαλάει το ποδήλατό της, οδηγεί χωρίς χέρια, κάνει κρύο και τα μάγουλά της βάφονται ρόδινα τριανταφυλλί.

Βιάζεται να επιστρέψει και στη στροφή συγκρούεται με τον κάδο απορριμμάτων, την πράσινη μάζα που μυρίζει σωματικά απόβλητα και χαλασμένο φαγητό. Πέφτει και καθώς πέφτει, κλαίει για την ατυχία της. Όταν σκίζει το καινούργιο της μπεζ μπουφάν, μένει έκπληκτη από τις διακλαδώσεις του χρόνου που εμφανίζουν, μέσα από την πεδιάδα του τρύπιου υφάσματος, το γόνατό της πρησμένο και ογκώδες σαν βράχο στην ακτή ενός τυφλού ορίζοντα.»

Η Γεωργία Διάκου είναι Ελληνίδα συγγραφέας και σκηνοθέτρια.

Γεννήθηκε στην Καρδίτσα το 1995 και έχει σπουδάσει Ιστορία και Αρχαιολογία, καθώς και Σκηνοθεσία Θεάτρου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή "Αυτά που φαίνονται στο φως μού μοιάζουν οικεία" και το θεατρικό έργο "Η πόλη έβαλε τους ανθρώπους της στα παγκάκια και κατάπιε μια μέντα" μαζί με τη Μελίνα Αποστολίδου. Επίσης, έχει συγγράψει το θεατρικό έργο "Λαβίνια Σουλτς".