το ΦΟΡΤΗΓΟ που έγινε θηρίο

Στην εθνική οδό, λίγο πιο έξω από τη Θεσσαλονίκη, ένα φορτηγό σε μαζεύει και ύστερα, πριν ξημερώσει, σ’ αφήνει στην Αθήνα”.

Αυτές είναι οι επεξηγήσεις των 12 μικρών τραγουδιών-αφηγήσεων του άλμπουμ, γραμμένες από τον συνθέτη και στιχουργό Διονύση Σαββόπουλο. Εν τούτοις με το πρώτο τραγούδι του δίσκου εκτίθεται κατευθείαν.

“Σε μια στιγμή ανάβουν τα φώτα, και η μουσική μας φέρνει τους μάγους, τους παλιάτσους με τα κόκκινα σκουφιά”.

Πού είναι το φορτηγό;

Ακολουθεί η “Ζωζώ η νταρντάνα”, η “Μαϊμού”, το “Δέντρο”, αλλά πουθενά το φορτηγό.

Με δηκτικό, αλληγορικό ύφος ο Σαββόπουλος, με στρωτή μουσική συνοδεύει τον εαυτό του στην κιθάρα, μεταδίδοντας την εσωτερικότητα των τραγουδιών του.

Γράφει τα τραγούδια του τη στιγμή που τα τραγουδάει. Καλπάζει κ ωρύεται με βραχνή φωνή.

Υπάρχει σ’ αυτόν μια ολοφάνερη

αφημένη ξέφραγη σατιρική φλέβα, επιτήδεια, ώστε να μπορεί να περιλαμβάνει άσχετα ερωτικά τραγουδάκια αλλά και τελείως “ελεύθερη” και “αδέσμευτη”, ώστε να μην καταντά “επικίνδυνη”.

Συζητώντας τότε μαζί του ο Χατζιδάκις για τον κίνδυνο στον οποίο ήταν εκτεθειμένος του είχε πει:

“Είσαι ωραίος.. κοιτάξτε, δεν είναι έκτακτος αυτός ο νέος αναρχικός;

Είναι ο μόνος που έχουμε στην Ελλάδα”…

Τα τραγούδια αυτού του είδους θα συνεχίζουν να μαρτυρούν και ν αντιστέκονται με πείσμα σε οποιαδήποτε προσπέλαση.

Κομμάτια στο δίσκο αυτό σου προκαλούν μιαν αμηχανία.

Μπορεί κανείς να φανταστεί την έκπληξη όσων τα συνάντησαν σε πραγματικό χρόνο...

Όσες φορές τ’ ακούμε με ζωντανή προσοχή, τόσο θα εξιχνιάζουμε τις αφανείς τους δυνατότητες, θα ανασύρουμε από μέσα τους τον κρυμμένο τους πλούτο.

Ένας δίσκος ο οποίος υπερασπίστηκε το συλλογικό, παγκόσμιο αίτημα ελευθερίας χωρίς σφιγμένη γροθιά, χωρίς να παραμελήσει την προσωπική ιδιοτροπία.

Διέθετε το πρώτο σπουδαίο εξώφυλλο ελληνικού δίσκου που δεν βασίζεται σε ζωγραφικό έργο, αλλά γραφιστικό, ήταν μια εντελώς μοντέρνα δημιουργία του Αλέξη Κυριτσόπουλου, που αφενός αγνοεί κ υπερβαίνει τις τάσεις τις εποχής και αφετέρου, κάτω δεξιά, διακρίνει από πολύ νωρίς το «καρτουνίστικο» στοιχείο που θα συνόδευε τον Σαββόπουλο σε όλη τη μετέπειτα δισκογραφική του πορεία.